นายน่ารักนะ แต่นายน่ารักกว่า

"พี่ฮารุ รอผมด้วยครับ"

เด็กน้อยกำลังเล่นวิ่งไล่จับ ณ ทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

"ตามมาให้ทันสิ ชินจิ"

ในระหว่างนั้นแม่ของ ฮารุ และชินจิ ก็ได้สนทนากันตามประสาแม่ ๆ

"ชินจิเนี่ย เป็นเด็กที่แข็งแรงจังเลยนะคะ"

แม่ของฮารุ ได้พูดชมลูกของอีกฝ่าย

"ฮารุ เองก็เป็นเด็กที่จิตใจออ่นโยนมากเหมือนกันนะคะ คงเป็นเพราะว่าเธอเอง เลี้ยงลูกดีสินะ"

"แหม~~ จะชมกันเกินไปแล้วนะคะ"

แม่ของชินจิ ก็เริ่มแสดงสีหน้าที่เศร้าสร้อย

"คือว่า...วันมะรืน ฉันกันชินจิ ก็คงต้องย้ายไปอยู่ในตัวเมือง เพราะว่าคุณพ่อของชินจิ

เขาได้งานที่มีที่อยู่ให้

เลยคิดว่า ต้องไปอยู่ด้วยกันที่นั้น"

"งั้นก็คงแย่เลยสินะคะ สำหรับเด็กสองคนนั้น"

"คงจะรักกันมาก"

"ฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ว่า ชินจิเองจะเศร้าใจมากหรือป่าว"

"ถ้าถึงที่นั้นแล้วก็ของให้โชคดีนะคะ "

แม่ของ ฮารุ ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั้นเหมือนจะร้องไห้ (เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัย มหาลัย)

"ค่ะ สำหรับวันนี้ คงเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ด้วยกันแล้วแหละค่ะ..."